Grisza ma 5 lat, gdy razem z mamą, babcią i rodzeństwem trafia z Białorusi do Auschwitz. Kilka miesięcy później śmierć zabiera mu tych, których kocha. Chłopiec zostaje sam w miejscu, gdzie ludzkie życie nic nie znaczy, i zapamiętuje wszystko, co dzieje się w tym piekle na ziemi. Ma zapalenie płuc, dwa razy jest "pacjentem" doktora Mengele, a mimo to udaje mu się przeżyć i doczekać wyzwolenia. Po wojnie tuła się po różnych domach dziecka, szukając swego miejsca na ziemi. Obozowe przeżycia są tak traumatyczne, że dopiero w 1963 roku decyduje się opowiedzieć swoją historię kustoszowi muzeum w Auschwitz.

Chłopiec, który przeżył Auschwitz to obraz obozu widziany oczami małego dziecka, które zapamiętało to, co niektórzy woleli by wymazać z pamięci.

Rodzina Bolesława Włodarczyka podzieliła losy tysięcy Polaków, podobnie zresztą jak i np. samych Rosjan i w latach wojennych znalazła się na zesłaniu w dalekiej Syberii w okolicach Irkucka. Jako mały chłopiec, główny bohater i autor książki, traci w nieludzkim Tajszetłagu rodziców i trafia do domu dziecka w Małej Minusie. Okazuje się, że nawet w samym sercu szalejącego piekła, jakim był niewątpliwie stalinowski reżim, odnajduje on w tym miejscu miłość, opiekę, okruchy polskości a także przyjaźnie, w tym także z wieloma zwykłymi Rosjanami. Jego poruszające wspomnienia, życie, późniejsza działalność na rzecz odnowienia narodowej pamięci o tamtych dniach, a także trudna droga do odzyskania własnej tożsamości, są świadectwem tego, że wyruszając w życiową drogę nawet z najmroczniejszej krainy, człowiek może odnaleźć kierunek i klucz nie tylko do poukładanego i spokojnego, ale również wartościowego i spełnionego, życia. Książka Syberyjskie peregrynacje to niezwykła opowieść o zwykłym człowieku, który swoją wytrwałością odnajduje upragniony utracony dom. Jest nim ów niekoniecznie murowany, budynek, który jest prawdą o nas i naszych korzeniach.Niniejsza książka stanowi po pierwsze - ważny zapis wspomnień historycznego świadka i poszerza tym samym zbiór materiałów źródłowych, tak istotnych w historycznej pracy naukowej. Pan Bolesław jest też jednym z ostatnich świadków, pamiętających Diet Dom w Małej Minusie, należący do tych, które utworzono w czasie II wojny światowej na Syberii dla polskich sierot.

W cieniu Olbrzyma to sensacyjna powieść, której akcja rozgrywa się w roku 1946. Autorka zabiera nas na tereny Gór Sowich na Dolnym Śląsku, gdzie w czasie II wojny światowej Niemcy realizowali projekt Riese (po polsku Olbrzym), zakładający budowę największego kompleksu górniczo-budowlanego.Tło historyczne powieści wzbogaca akcję, która rozgrywa się w tym tajemniczym miejscu. Do malowniczej Jedliny Zdrój przyjeżdża Antonina, która jak większość osób w ówczesnym czasie pragnie zapomnieć o wojnie i rozpocząć życie na nowo. Zadanie zorganizowania Domu Dziecka w pałacu Jedlinka mogłoby pozwolić Antoninie odnaleźć upragniony spokój - tyle że wie ona doskonale, iż w czasie wojny właśnie w tym miejscu mieściła się hitlerowska organizacja TODT, co pozwala rozbudzać nadzieję na odnalezienie śladu ojca, który jako więzień pobliskiego obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen pracował przy budowie kompleksu Riese.Okoliczności nie sprzyjają planom Antoniny, gdyż nadal wielu Niemców mieszka w miasteczku, "brygady trofiejne" bezustannie plądrują, podobnie jak zwykli szabrownicy, a po lasach myszkuje Wehrwolf. Major SS Otto Hoffman uważnie obserwuje Antoninę nie tylko ze względu na jej urodę. Niemcy chcą bowiem dostać się do pałacu, ponieważ to w nim ukryli skrzynie z kosztownościami.Akcja powieści rozwija się bardzo dynamicznie, dlatego nie minie moment, a wraz z Antoniną domyślimy się, jak dramatyczne wydarzenia miały miejsce w pobliskich górach pod koniec wojny i kto korzysta z działań Wehrwolfu, by za moment przemierzać wykute w skale bunkry i zawiłe, ciemne korytarze.