To naukowa monografia polskiej literatury łagrowej, przynosząca dojrzałe i wyważone, dobrze uzasadnione opracowanie literackich świadectw tragicznego losu Polaków. Zachowanie równowagi pomiędzy wiedzą czerpaną wprost z dokumentów a subiektywnym obrazem doświadczeń łagrowych powoduje, iż książka staje się nieocenionym przewodnikiem po wciąż za mało znanym i ciągle uzupełnianym o nowe świadectwa obszarze dwudziestowiecznej polskiej literatury. Dokumenty przywołane przez autorkę weryfikują prawdziwość i rzetelność osobistych relacji, uściślają ich chronologię, a rozmaite pamiętniki, wspomnienia czy utwory literackie nadają suchej historycznej faktografii żywość i bezpośredniość prawdziwych doznań. Jest to lektura, która dostarczy estetycznych i poznawczych satysfakcji zarówno zainteresowanym literatura piękną, jak też najnowszymi dziejami Polski.

Wspomnienia Autora, zaczynające się od niektórych momentów z gimnazjum w Brześciu, a kończące się przybyciem do Nowogródka w kwietniu 1934 roku. Opowiada o jego wieloletniej tułaczce i katordze po kolejnych "etapach" i obozach Kazachstanu i Syberii. Ksiądz Stanisław Ryżki ciężko pracował, głodował i cierpiał jak każdy więzień łagrów, ale przezwyciężając strach, do którego we wspomnieniach uczciwe się przyznaje, wbrew ograniczeniom zachowywał się też jak kapłan: potajemnie spowiadał, odprawiał msze i udzielał komunii św. Prosty ksiądz, szykanowany przez sowieckie służby, mimo cierpienia i strachu nawet przez chwilę nie zapomniał o swoim powołaniu.